اثربخشی روش درمانی ادراکی-حرکتی کپارت بر کاهش اختلال دیکته دانش آموزان دوره ابتدایی شهر شیراز

هدف پژوهش حاضر، تبیین اثربخشی روش درمانی ادراکی-حرکتی کپارت در کاهش اختلال دیکته دانش آموزان دوره ابتدایی شهر شیراز بود. از جامعه پژوهش، 30 نفر بر اساس ملاک¬های ورودی به صورت تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه (گروه آزمایش15 نفر و گروه گواه 15 نفر)، گمارده شدند.ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، آزمون املاء پایه دوم و سوم ابتدایی (تبریزی، 1386) و آزمون هوش ریون کودکان (1956) بودند. طرح پژوهشی، طرح آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. ابتدا برای هر دو گروه پیش آزمون اجرا گردیده، سپس مداخله آزمایشی (روش درمانی ادراکی-حرکتی کپارت) برای گروه آزمایش در طی 8 جلسه به اجرا در آمد. پس از اتمام برنامه درمانی، پس آزمون اجرا گردید. نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یکراهه و تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که روش درمانی ادراکی-حرکتی کپارت درکاهش اختلال دیکته(001/0>p) در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل مؤثر بوده است. همچنین نتایج نشان داد که روش درمانی ادراکی-حرکتی کپارت باعث کاهش تمام مؤلفه های اختلال دیکته به جزء اختلال قرینه نویسی و وارونه نویسی شده است.